در طی بیش از یک سال گذشته، ما با رئیس جمهور آمریکا تلفنی گفت‌وگو کردیم؛ ما رئیس جمهور آمریکا را مودب و باهوش خوانیدیم؛ ما در مذاکرات به صورت دوجانبه و چندباره مستقیما با طرف آمریکایی گفت‌وگو کردیم؛ و ما مکار و حرام زاده خطاب شدیم! با این حال هنوز طرف مقابل سخن از بی اعتمادی می زند و در مقابل این پرسش که شما در قبال رفتارهای اعتمادساز ایران چه می کنید؟ می گوید ما به تعلیق برخی از تحریم ها فکر می کنیم!
خبرنامه دانشجویان ایران: اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل در بیانیه ای پیرامون مذاکرات وین تاکید کرد: در حوزه اقتصادی درست یا نادرست، چشم ها به فرجام پرونده هسته ای دوخته شده و تمدید مذاکرات تا 7 ماه آینده نه تنها کمکی به حل این مسئله نخواهد کرد بلکه این وضعیت را تشدید نیز می نماید.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ این بیانیه همچنین می افزاید: با این حال کشور باید با اتکای به دانشگاهیان و جوانان به سمت استقلال همه جانبه گام بردارد.
متن این بیانیه به شرح ذیل است::
بسمه تعالی
بالاخره پس از یکسال و اندی مذاکرات تیم دیپلماسی کشورمان با هدایت جناب آقای محمدجواد ظریف، و پایان مهلت توافقنامه ای که سوم آذر 92 در ژنو به امضا رسید، بنا شد این توافقنامه همچنان تا اول تیر ماه سال آتی مبنای پرونده هسته ای کشورمان باشد.
در این باره نکته هایی قابل گفتن است که اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور به صورت خلاصه خطاب به ملت عزت مند ایران عرض می نماید؛ لازم به یادآوری است که ذکر این نکات به معنای نادیده گرفتن زحمات دولت محترم در به سرانجام رساندن پرونده هسته ای کشورمان نیست.
الف) فارغ از اینکه دولت محترم چنین راهبردی داشته یا نداشته اما در هر صورت فضای اجتماعی کشور حاکی از آن است که دولت تمام مسیرها برای حل مسائل کشور را به حل مسئله هسته ای گره زده است. این مسئله به خصوص در عرصه اقتصاد بیشتر به چشم می خورد.
از سویی بازار سهام و بورس، بازار مسکن، بازار خوراک و پوشاک و ارز و سکه و به طور کلی کسب و کار مردم، معلق پرونده هسته ای شده است؛ این را می شود از انتظار مردم برای تصمیم گیری های اقتصادی شان تا سوم آذر به خوبی دریافت؛ و از سویی نیز دولت محترم فعالیت جدی و موثر در حوزه اقتصادی انجام نداده است تا جائیکه به نظر می رسد حتی بهبود برخی شاخص ها در حوزه اقتصادی نیز ناشی از جو روانی تغییر دولت بوده است و نه صرف انجام عملیات اقتصادی دولت. بدین ترتیب، درست یا نادرست، چشم ها به فرجام پرونده هسته ای دوخته شده و تمدید مذاکرات تا 7 ماه آینده نه تنها کمکی به حل این مسئله نخواهد کرد بلکه این وضعیت را تشدید نیز می نماید.
ب) از طولانی شدن مذاکرات هسته ای و اعمال فشار و تحریم های گوناگون به جمهوری اسلامی می توان نتیجه گرفت که در طول این سالها متاسفانه تمرکزی بر استحکام دورنی و پیشرفت درون زا نداشته ایم. در حالی که اگر بر اقتصاد بدون نفت تکیه می کردیم و تکیه به توان داخلی می نهادیم کشورهای غربی و آمریکا نمی توانستند اینگونه بر کشور اعمال فشار داشته باشند؛ هرچند که ماهیت نظام استکباری چنین است که دیگران را نوکر و وابسته خود می پسندد و حتی اگر مسئله هسته ای نیز نبود، دستاویز دیگری را برای اعمال فشار مطرح می ساختند با این حال کشور باید با اتکای به دانشگاهیان و جوانان به سمت استقلال همه جانبه گام بردارد.
ج) تمدید مذاکرات پس از 3 آذر و تا 7 ماه سرنوشت نامعلوم، حاوی یک پیام برای جریان مشتاق رابطه با آمریکا است چرا که در طی بیش از یک سال گذشته، نرمش همه جانبه ای از سوی دولتمردان انجام شده است که تاکنون سابقه نداشته است. ما با رئیس جمهور آمریکا تلفنی گفت‌وگو کردیم که بی سابقه بود؛ ما رئیس جمهور آمریکا را مودب و باهوش خوانیدیم که تاکنون بی سابقه بود؛ ما در مذاکرات تا می توانستیم لبخند زدیم و ملاطفت به خرج دادیم که تاکنون بی سابقه بود؛ ما در مذاکرات به صورت دوجانبه و چندباره مستقیما با طرف آمریکایی گفت‌وگو کردیم که تاکنون بی سابقه بود؛ ما در کوتاه آمدن در راستای جلب رضایت آمریکا و اعتمادسازی شان(!) ظرفیت غنی سازی و بازرسی از مراکز هسته ای مان را آنطور که آنها خواستند، پذیرفتیم که تاکنون بی سابقه بود؛ ما در داخل نیز شعار مرگ بر آمریکا را تخطئه کردیم که تاکنون بی سابقه بود و بماند که در مقابل این لبخندها به دی ان ای ایرانیان هم توهین شد و ما مکار و حرام زاده خطاب شدیم! با این حال هنوز طرف مقابل سخن از بی اعتمادی می زند و در مقابل این پرسش که شما در قبال رفتارهای اعتمادساز ایران چه می کنید؟ می گوید ما به تعلیق برخی از تحریم ها فکر می کنیم!
اکنون یک سوال مطرح است که آیا جریان مشتاق به آمریکا، باز هم مشتاق است؟
از سویی اکنون گره مذاکرات تا جائی است که حتی کشورهای 1+5 نیز آنطور که وزیر خارجه روسیه و فرانسه اظهار داشته اند، مدعی اند که نمی توانند جلوی زیاده خواهی آمریکا را بگیرند و این در حالی است که فرانسه، خود یکی از کشورهایی بود که همواره کارشکن مذاکرات تلقی می شد.
د) تمدید صرف مذاکرات را شاید نتوان دستاوردی مطلوب تلقی کرد چرا که شرایط در صنعت هسته ای همچنان شرایط ماقبل 3 آذر است و در حالی که تلقی این بود که پس از 3 آذر همه تحریم ها لغو خواهد شد اما تنها به آزادسازی جزء ناچیزی از دارایی های کشورمان رسیده ایم. نتیجه حاصله تا اینجای مذاکرات برابر با «تمدید تحریم ها»؛ «گستاخی بیش از پیش آمریکایی ها» و «کند شدن پیشرفت هسته ای» بوده است که هر سه ملاکهایی از یک توافق به نسبت بد هسته ای است نه یک توافق خوب!
اگرچه بر طبق رفتار آمریکایی ها طی سالیان گذشته این امر برای ما مسجل بود که اگر شرایط برای یک توافق خوب نیز محیا بود آمریکایی ها تلاش می کردند تا مذاکرات را طولانی تر بکنند؛ چرا که هدف آنها از مذاکرات در درجه اول کند تر کردن سرعت پیشرفت ایران اسلامی است و در درجه ثانی مسئولین را از توجه به نیروی داخل مغفول نماید که هر دو راهبرد یک نتیجه خواهد داشت و آن از بین رفتن استقلال و ایجاد وابستگی! پس امیدواریم مسئولین به غیرقابل اعتماد بودن آمریکا ایمان پیدا کرده باشند و چشمها را به ظرفیت های داخلی بگردانند.
